آگورافوبیا و اختلال پنیک در نوجوانی
اختلال پنیک نوعی اختلال اضطرابی است که اغلب در بزرگسالان تشخیص داده می شود. سن شروع اختلال پنیک معمولاً در اواخر نوجوانی و اوایل بزرگسالی است، اما می تواند در اوایل سال های نوجوانی یا حتی کودکی نیز شروع شود. نوجوانان مبتلا به اختلال پنیک اغلب این وضعیت را به روشی مشابه بزرگسالان تجربه میکنند.
نوجوانان را می توان مبتلا به اختلال پنیک با یا بدون آگورافوبیا، یک اختلال اضطرابی که با ترس از حمله پنیک مشخص می شود، تشخیص داد. اگرچه آنقدر رایج نیست، اما ممکن است بدون اختلال پنیک، آگورافوبیا نیز تشخیص داده شود. در ادامه اطلاعاتی در مورد تشخیص اختلال پنیک با آگورافوبیا در نوجوانان ارائه می شود.
علائم اختلال پنیک
اختلال پنیک با تشدید اضطراب و حملات پنیک مشخص می شود. حملات پنیک که با ترس و دلهره مشخص می شود، طیف وسیعی از علائم ذهنی، عاطفی و فیزیکی را شامل می شود.
نوجوانان مبتلا به اختلال پنیک ممکن است این حملات را از طریق ترکیبی از احساسات ترسناک بدنی و افکار و ادراکات آزاردهنده تجربه کنند. برخی از رایج ترین علائم فیزیکی حملات پنیک عبارتند از:
- درد قفسه سینه
- دشواری در تنفس
- تعریق بیش از حد
- ضربان قلب سریع
- تنگی نفس
- لرز یا رعشه
این حملات اغلب با احساس از دست دادن ارتباط با خود و اطرافیان همراه است. این علائم که به نام واقعی سازی و مسخ شخصیت شناخته می شوند، می توانند باعث شوند که نوجوان احساس کنند که در حال فرار از واقعیت هستند. با توجه به اینکه این علائم چقدر می توانند ترسناک باشند، برای یک نوجوان غیر معمول نیست که فکر کند حمله پنیک یک وضعیت پزشکی تهدیدکننده زندگی است.
بسیاری از نوجوانانی که حملات پنیک را تجربه میکنند، از این می‌ترسند که کنترل خود را از دست بدهند، دیوانه شوند یا حتی احتمالاً در اثر حمله بمیرند.
اختلال پنیک با آگورافوبیا
از آنجایی که حملات پنیک می تواند یک تجربه وحشتناک باشد، بسیاری از نوجوانان مبتلا به اختلال پنیک سعی می کنند به هر قیمتی از این حملات اجتناب کنند. این اغلب به این معنی است که نوجوان شروع به اجتناب از مکان‌ها، شرایط و موقعیتهای متفاوتی میکند که به عقیده او در تجربهاش دررابطه حملات پنیک دخیل است.
تقریباً یک سوم از افراد مبتلا به اختلال پنیک دچار یک وضعیت سلامت روان جداگانه می شوند که به نام آگورافوبیا شناخته می شود. این اختلال شامل ترس از حمله پنیک در مکان‌ها یا موقعیت‌هایی است که فرار از آن دشوار و یا خجالت‌آور است.
نوجوانان مبتلا به آگورافوبیا اغلب ترسهای خود را در گروههایی از اجتنابهای مشابه تجربه می کنند. به عنوان مثال، نوجوانی که با آگورافوبیا دست و پنجه نرم میکند ممکن است از جمعیت بترسد و از گروههای بزرگ مانند کافه تریا، مدرسه، مراکز خرید، رویدادهای ورزشی یا سایر موقعیت های اجتماعی دور بماند. برخی ممکن است از وسایل حمل و نقل، از رانندگی در بزرگراه یا سوار شدن به اتوبوس مدرسه بترسند.
برخی از نوجوانان ممکن است آنقدر شرایط مختلف پنیک را داشته باشند که فقط در شعاع کوچکی خارج از خانه خود احساس امنیت کنند.
اجتناب می‌تواند به حدی شدید شود که حتی خروج از خانه باعث اضطراب شدید شده و نوجوان با آگورافوبیا محصور شود.
کمک گرفتن
با در نظر گرفتن اینکه نوجوانان چقدر می توانند در مورد وضعیت خود نگران باشند، جای تعجب نیست که بسیاری از نوجوانان مبتلا به اختلال پنیک از وضعیت خود احساس خجالت کنند. با این حال، زمانی که این شرم به رفتارهای اجتنابی و آگورافوبیا تبدیل شود، شدت این وضعیت ممکن است بدتر شود.
علائم و نشانههای آگورافوبیا اغلب در سال اول شروع حملات پنیک در نوجوان ایجاد می شود. اگر درمان نشود، ترس و رفتارهای اجتنابی مرتبط با آگورافوبیا می تواند بدتر شود. به منظور مدیریت اختلال پنیک و آگورافوبیا، مهم است که در مراحل اولیه به دنبال درمان باشید.
دختران دو برابر پسران در معرض ابتلا به اختلالات اضطرابی هستند، به همین دلیل است که کارشناسان، غربالگری اضطراب را برای همه دختران و زنان بالای ۱۳ سال توصیه میکنند.
گزینه های درمانی رایج شامل ترکیبی از روان درمانی و دارودرمانی است. درمان همچنین ممکن است شامل تکنیکی به نام حساسیت زدایی منظم باشد که در آن نوجوان به تدریج در معرض موقعیتهای اجتناب شده و ترسناک قرار می گیرد. مواجهه با این موقعیت ها با کمک و حمایت یکی از عزیزان آسانتر می شود.
از طریق حمایت متخصصان، دوستان و خانواده، یک نوجوان مبتلا به آگورافوبیا می تواند با شرایط خود کنار بیاید. با دنبال کردن برنامه‌های درمانی توصیه‌شده، می‌توان انتظار داشت که یک نوجوان مبتلا به اختلال پنیک و آگورافوبیا، اضطراب کمتری داشته باشد و حملات پنیک و اجتناب کمتری را تجربه کند و مانند بیشتر نوجوانان به زندگی فعال بازگردد.
